Βέβαιη γραπτή μαρτυρία για τη χρονολογία ίδρυσης του χωριού δεν υπάρχει. Με βάση όμως κάποιες χρονολογίες που εντοπίζονται στις εκκλησίες του χωριού (ως γνωστόν ένα από τα πρώτα κτίσματα κάθε νέου οικισμού είναι η εκκλησία, καθώς μπορεί οι χωρικοί να απολαμβάνουν μετ' εμποδίων τα προς το ζην, αλλά από πνευματική τροφή… να φάνε και οι «πνευματικές» κότες), μπορούμε να εντοπίσουμε το χτίσιμο των πρώτων σπιτιών στο πρώτο τέταρτο του 18ου αιώνα (1700-1725). Σε μια καταγραφή «οσπιτίων», σπιτιών δηλαδή, στις 29 Σεπτεμβρίου του 1820 για λογαριασμό της Μητρόπολης Τρίκκης και Σταγών, αναφέρονται 60 «οσπίτια» στη «Λιπηνίτζα». Ο Γάλλος περιηγητής Πουκεβίλ άλλωστε κατά το διάστημα 1810-1815 παίρνει τα βουνά και τα λαγκάδια της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας, μαγεμένος από την ελληνική φύση και παράδοση. Φθάνοντας στην περιοχή μας, γράφει: «Μιάμιση λεύγα από το Χαλίκι και προς τη νοτιο-ανατολική κατεύθυνση περνάμε τη γέφυρα της Παναγιάς και έναν από τους παραποτάμους του Πετίταρου και από κει βλέπουμε τη Λεπενίτσα. Είναι ένα πόλισμα με εκατό βλάχικες οικογένειες χτισμένο σε μια γωνιά των βουνών που ο αέρας τους είναι ανθυγιεινός και τα νερά του κακής ποιότητας» (η υπογράμμιση δική μας). Εμ, βέβαια! Πού να συγκριθεί ο «βρώμικος» αέρας και τα «απόνερα» της Πίνδου με το πεντακάθαρο Παρίσι των βιομηχανιών και του διάφανου Σηκουάνα, που «απολάμβανε» ο Πουκεβίλ στην πατρίδα του! Άλλωστε, είναι γνωστό πως η ανακάλυψη των αρωμάτων έγινε από τους Γάλλους, για να κρύψουν τις αναθυμιάσεις που ανέδιδαν τα άπλυτα και άλουστα επί πολλούς μήνες σώματά τους. Πολλές Γαλλίδες κοκκέτες του καλού κόσμου μάλιστα είχαν να παινεύονται πως πλένονταν μια φορά το χρόνο!
Ας συνεχίσουμε όμως την ιστορία του χωριού. Το 1881 η Ανθούσα,
μαζί με τα χωριά Μηλιά, Κότορη, Χαλίκι και Σκληνιάσα, απελευθερώνονται μαζί με την υπόλοιπη Θεσσαλία και αποτελούν τον Δήμο Λάκμωνος. Η Ανθούσα τότε έχει πληθυσμό 318 κατοίκους (Μάρτιος 1883). Το 1912 ιδρύεται η κοινότητα Λεπενίτσας, η οποία περιλαμβάνει τους δύο συνοικισμούς Λεπενίτσας και Νέγκρη. Η τοποθεσία Νέγκρη βρίσκεται προς τα δυτικά του χωριού, λίγο πιο πέρα από το μοναστήρι της Παναγίας, στο δρόμο που οδηγεί στο χωριό Καλαρρύτες. Εκεί υπήρχε συνοικισμός, αλλά όπως διηγούνται οι παππούδες οι κάτοικοι αρρώσταιναν και πέθαιναν από «θανατικό», κι έτσι κάποια στιγμή μετεγκαταστάθηκαν στη Λεπενίτσα. Το όνομα «Νέγκρη» προέρχεται πιθανότατα από το λατινικό negrum, που σημαίνει σύννεφα ή ομίχλη, φαινόμενα που πράγματι ευδοκιμούν στην περιοχή (οι «αντάρες» όπως είναι γνωστές στους ντόπιους). Υπάρχει και μια άποψη για ετυμολόγηση του ονόματος Νέγκρη από τη λέξη «Νέγρος», αλλά είναι μάλλον δύσκολο να φανταστούμε συνοικισμό νέγρων στην καρδιά της Πίνδου (και μη μας περάσετε για ρατσιστές, ακολουθούμε τη λογική)!
Στις 12 Μαρτίου 1928 με Βασιλικό Διάταγμα «η κοινότης Λεπενίτσας μετονομάζεται εις κοινότητα Ανθούσης», τη σημερινή δηλαδή ονομασία του χωριού. Ενώ πολύ πρόσφατα, τον Δεκέμβριο του 1997, με Προεδρικό Διάταγμα ιδρύεται η «διευρυμένη Κοινότητα Ασπροποτάμου», αποτελούμενη από τις κοινότητες Αγίας Παρασκευής (Τζούρτζιας), Ανθούσας, Καλλιρόης, Κατάφυτου, Κρανέας, Πολυθέας, Στεφανίου, Χαλικίου, οι οποίες καταργούνται.
Η έκταση της περιοχής που ανήκει στην Ανθούσα, όπου συμπεριλαμβάνονται τα νερά, οι βοσκότοποι και οι δασικές εκτάσεις, είναι 39 τετραγωνικά χιλιόμετρα και εκτείνεται στενόμακρα από βορειοανατολικά προς νοτιοδυτικά. Τα δάση καλύπτουν 19.300 στρέμματα, οι βοσκότοποι 17.400 στρέμματα, καλλιεργήσιμες εκτάσεις απλώνονται σε 100 μόλις στρέμματα (όπως είναι ευνόητο, το έδαφος δεν ευνοεί τη γεωργική εκμετάλλευση), 300 στρέμματα αποτελούν τα νερά των ποταμών και των ρυακιών, 500 στρέμματα ανήκουν σε δρόμους-οικισμούς, ενώ 1.500 στρέμματα καλύπτουν άλλες εκτάσεις. Κατά την απογραφή στις 5 Απριλίου 1981 βρέθηκαν 34 κάτοικοι στο χωριό. Την εποχή της απογραφής βέβαια το χωριό δεν κατοικείται κανονικά, αφού δεν υπάρχουν μόνιμοι κάτοικοι τον χειμώνα. Οι Ανθουσιώτες ξεχειμωνιάζουν κυρίως στα Φάρσαλα του νομού Λαρίσης, στα Τρίκαλα και στην Αθήνα. Από τα τέλη της άνοιξης ως τα μέσα του φθινοπώρου το χωριό γεμίζει ζωή, με 300 περίπου κατοίκους να παραθερίζουν ή να εργάζονται εκεί (στην κτηνοτροφία, τη μελισσοκομία, τη δασοκομία, το χτίσιμο κ.λπ.). Σε σχέση με την έκταση που υπάγεται στο χωριό, αντιστοιχεί περίπου ένας κάτοικος ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο! Διαθέτουμε άπλα, δεν μπορείτε να πείτε!
Διοικητικά το χωριό ανήκει στην επαρχία Καλαμπάκας του νομού Τρικάλων. Εκπαιδευτικά για τη δημοτική εκπαίδευση ανήκει στην Καλαμπάκα (παλαιότερα λειτουργούσε και δημοτικό σχολείο στο χωριό τα καλοκαίρια, το οποίο σήμερα έχει μεταβληθεί σε μουσείο). Εκκλησιαστικά ανήκει στην Ιερή μητρόπολη Τρίκκης και Σταγών (Τρικάλων-Καλαμπάκας). Φορολογικά ανήκει στην Οικονομική Εφορία και στο Δημόσιο Ταμείο Καλαμπάκας. Δικαστηριακά ανήκει στο Ειρηνοδικείο Καλαμπάκας και στο Πρωτοδικείο Τρικάλων. Από άποψη δημόσιας τάξης και ασφάλειας (μακριά από μας!) υπαγόμαστε στον αστυνομικό σταθμό Καταφύτου της Αστυνομικής Διεύθυνσης Τρικάλων. Εκτός αν αποφασίσουμε να λύσουμε τις διαφορές μας με την παραδοσιακή «γκλίτσα».
Γεωγραφία
Η Ανθούσα εντοπίζεται στην αρχή του ορεινού όγκου της νότιας
Πίνδου, εικοσιπέντε περίπου χιλιόμετρα νότια από το Μέτσοβο. Είναι το
προτελευταίο χωριό (πριν το Χαλίκι) του νομού Τρικάλων, στα βορειοδυτικά του
σύνορα με τον νομό Ιωαννίνων, όπως αυτά καθορίζονται από το όρος Λάκμος
(Περιστέρι), που με την επιβλητική του παρουσία δεσπόζει στη γύρω περιοχή. Αν
μάλιστα βρεθεί κανείς στην κορυφή του Περιστερίου (ύψος 2.295 μέτρα) νωρίς το
πρωί, με διαυγή ατμόσφαιρα, μπορεί να απολαύσει στα δυτικά του τις ασημένιες
αντανακλάσεις της Παμβώτιδας, της λίμνης των Ιωαννίνων. Μεταξύ της Ανθούσας και
του Περιστερίου ο Ασπροπόταμος ταράζει την ησυχία των γύρω δασών, καθώς
βιάζεται να κατηφορίσει προς τα νότια, να «ενηλικιωθεί» και, ως επιβλητικός
Αχελώος πλέον, να ξεχυθεί ελεύθερος στη θάλασσα του Ιονίου.
Εκεί λοιπόν, δίπλα στις πηγές του Αχελώου, συντροφιά με τα
πυκνά δάση έλατου και οξυάς, σκαρφαλωμένο στα 1.150 μέτρα πάνω από την
επιφάνεια της θάλασσας, απλώνεται γαλήνιο και νωχελικό το χωριό Ανθούσα. Ένα μόλις
χιλιόμετρο από τη «Σμίξη», το σημείο δηλαδή που σμίγουν, που ενώνονται το
Ανθουσιώτικο με το Χαλικιώτικο ρέμα.
(πηγή: http://www.lipinitsa.gr)
