Ο κορονοϊός και η επιστροφή στο Έθνος-Κράτος

«Ο κοινός κίνδυνος είναι ο πιο δυνατός δεσμός. Θα κρατήσει τους ανθρώπους ενωμένους ακόμα και όταν υπάρχουν αμοιβαίες αντιπάθειες και έλλειψη εμπιστοσύνης» (Τίτος Λίβιος)

Όταν μία ομάδα ανθρώπων βρεθεί ξαφνικά μπροστά σε έναν ξαφνικό κίνδυνο, συσπειρώνεται και προσπαθεί να τον αντιμετωπίσει μέσα από μία κοινή προσπάθεια. Όταν μία κοινωνία, λαός ή έθνος απειλούνται από έναν «κοινό» εχθρό ανασυντάσσονται, ενισχύουν τους κοινούς δεσμούς και σχεδιάζουν την κοινή τους αντίδραση – άμυνα. Όταν η ανθρωπότητα βρεθεί ενώπιον μιας παγκόσμιας απειλής (πανδημία…), θα περίμενε, κάθε εχέφρων άνθρωπος, να πράξει το αυτονόητο. Να υπάρξει, δηλαδή, ένας διεθνής συντονισμός στην αντιμετώπιση των οδυνηρών συνεπειών ενός εχθρού που δεν γνωρίζει σύνορα.

Ενώ υπάρχουν οι παγκόσμιοι θεσμοί (Ο.Η.Ε., Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας…) και τα τεχνολογικά μέσα, παρατηρήθηκε μία ολιγωρία ή απροθυμία συνεργασίας μεταξύ των κρατών. Κάθε κράτος προσπάθησε να προφυλάξει τη δική του επικράτεια στη βάση της υπεράσπισης της υγείας και των συμφερόντων των κατοίκων του. Ενέργειες που αποκαλύπτουν το βαθύ ριζικό σύστημα του εθνοκεντρισμού και τη δυσπιστία στο πείραμα της «παγκοσμιοποίησης».

Η επιστροφή στο εθνικό κράτος
Οι αιτίες αυτής της αδυναμίας ή απροθυμίας συνεργασίας είναι προφανείς αλλά και καταδικαστέες. Για λόγους πρακτικούς οι αιτίες θα ανιχνευτούν σε δύο βασικά επίπεδα, αφού αυτά είναι τα πιό προφανή και άμεσα ερμηνεύσιμα.

Στο πρώτο επίπεδο επισημαίνεται ένας ιδιότυπος «εθνικισμός» – προϊόν μιας φοβίας προς ό,τι πηγάζει από τα έξω. Το έθνος – κράτος φαίνεται να περιχαρακώνεται στο αυτάρεσκο εαυτό του στο

Διαβάστε περισσότερα...